Niet meer zo heelhuids...

Vrijdag 13 januari trok ik met mijn oudste gastzus Aurélie richting Vatomandry. Daar heeft haar vriendje Kenji een hotel. We namen om 7u ’s morgens de taxi-brousse om na 5 uren kronkelen door het geweldige Malagassische landschap aan te komen in het dorp. Het is er een stuk warmer en zonniger dan in Antananarivo. Een fenomeen dat onmiddellijk in het oog valt en dat onbekend is in de hoofdstad is de “pousse-pousse”, een soort taxifiets waarmee je voor een peulenschil door heel het dorp rondgefietst kan worden. Dat is ook wat we deden. Zaterdagmorgen klampten we een voorbijrijdende pousse-poussebestuurder aan die ons een zalig ritje met fotostops zou bezorgen. In het begin van de tocht blies het voorwiel zijn laatste adem uit, dus moesten we even naar de plaatselijke fietsenmaker (zie foto’s!). Van deze gelegenheid maakten we gebruik om even rond te slenteren en wat locals en kraampjes letterlijk in the picture te zetten. Het was er heel wat rustiger dan in de hoofdstad waar het krioelt van de marktkramers en loslopend pluimvee. Nog een troef van Vatomandry is het prachtige strand waar vissers ijverig hun netten uitgooien. Jammer genoeg is het water er te wild om te zwemmen. Pootje baden is dan wel weer toegestaan en is best een beetje een avontuurlijke activiteit met onvoorspelbare golven die met volle kracht tegen je benen aanspoelen. Zaterdagnamiddag wandelden we wat op het strand en tuurden we naar de horizon die regelmatig onderbroken werd door vlijtige vissers. Om het weekendje af te sluiten zouden we zondag een boottocht maken op een “pirogue”, een soort kano die vooral gebruikt wordt om te vissen. Om 10 uur werden we opgewacht door drie vissers die onze tocht in goede banen zou leiden. De zon scheen fel, maar de wind deed ons de hitte vergeten. Tijdens onze eerste stop trokken we door een gebied dat volgroeid was met hoge grassen en struiken om uiteindelijk uit te komen bij een verlaten strand. Tegen twaalven begonnen de magen duidelijk te knorren en gooide één van de vissers het visnet uit. De oogst was (gelukkig) schraal: twee kleine visjes. Kenji heeft de arme visjes voor mijn neus doorgesneden en de niet-eetbare delen eruit gepeuterd. Tijdens de volgende stop heeft hij dan sushigewijs de visjes rauw opgegeten. Ik zat erbij en ik keek er walgend naar. Voor de laatste stop leidde de boot ons naar een dichtbegroeide plek waar enkele houten huisjes stonden. Enkele vrouwen van de plaatselijke stam begroetten ons en leidden ons doorheen de wilde begroeiing naar een ander verlaten strandje. Daar stookten de vissers en Kenji een vuurtje om de vissen die ze op voorhand gekocht hadden op te roosteren. Met veel smaak deden ze zich te goed aan de diertjes wiens ogen me maar bleven aanstaren. Ik heb het bij wat brood en pasta gehouden, want al die taferelen hier hebben me toch aan het denken gezet. Ik ben serieus aan het overwegen om vegetariër te worden. Na nog wat bijpraten op het strand vertrokken we weer richting beginpunt. Ik had het al een hele tijd heel warm en de zon schroeide op mijn huid. We waren nog niet zo lang weer vertrokken of alles voor mijn ogen begon te draaien tot ik flauwviel in het bootje. Eventjes later werd ik wakker op een bed in een onbekende kamer terwijl een vrouw mijn haar aan het vlechten was. Daarna werd ik nog half van de wereld op een pousse-pousse weer naar het hotel gebracht. Daar ben ik uiteindelijk nog drie dagen moeten blijven. Ik had een zware zonneslag en stond vol met brandwonden. In Vatomandry zelf heb ik twee dokters gezien. De eerste had mijn bloeddruk gemeten en gecontroleerd of ik malaria had. Dat had ik niet, maar daar lag het probleem op dat moment niet echt. De tweede zei dan dat ik een zonneslag had en gaf me een homeopathische zalf. De brandwonden bleven echter branden en mijn gezicht was helemaal opgezwollen. Echt geen zicht. Terug aangekomen in Antananarivo ben ik naar de dermatoloog geweest en die vertelde me dat mijn huid te vergelijken was met die van iemand die kokend water over zich gekregen heeft. Hij gaf me dan ook allerlei zalfjes en pillen om mijn herstel te bespoedigen. ‘k Moet zeggen dat zijn zalfjes wel efficiënt zijn en mijn gezicht is weer redelijk normaal. De rest is nog een kleurenpalet van bruine, rode en witte huid. De dermatoloog heeft me verzekerd dat ik geen littekens zal hebben, maar dat ik me in het vervolg wel goed moet beschermen. Ik had me nochtans drie keer ingesmeerd met factor 50 die namiddag, maar blijkbaar moet dat elk uur. Ik heb me voor alle zekerheid een grote zonnehoed, lange kleedjes en sjaals aangeschaft om me in het vervolg te wapenen tegen de zon. Niet dat ik het erg vond om uit nood te shoppen...

Door die zonneslag ben ik de hele week out geweest, want die ging jammer genoeg ook gepaard met hevige hoofdpijn. Mijn stage lag dus eventjes stil, maar gisteren ben ik er weer in gevlogen. De plannen zijn trouwens veranderd. Normaalgezien zou ik lesgeven in de twee dorpjes die de organisatie Famonjena opgericht heeft, maar mijn stagebegeleider vindt dat toch niet zo’n goed plan meer, omdat het te gevaarlijk is om daar te verblijven. Heel wat mensen die daar wonen hebben namelijk een criminele achtergrond en volgens mijn baas staat een blanke huid gelijk aan “bank” of “beroof mij”. In de plaats daarvan mag ik binnenkort lesgeven in een school in Ampefy (waar de organisatie de mensen op de pot gezet heeft). Daar zal ik Frans geven aan het derde middelbaar en aan de leerkrachten van de school. Ik heb er al zin in!

Zondagmorgen heb ik mijn gastgezin vergezeld naar de mis. Jammer genoeg sprak de priester geen Frans en mijn Malagassisch is veel te beperkt om er ook maar een snars van te begrijpen. Gelukkig heeft mijn gastzus zich ontpopt als een ware tolk Malagassisch-Frans. Wel een heel andere ervaring dan ik al had in Belgische kerken. De priester sprak met veel intonatie en enthousiasme en ook de liedjes hadden allemaal iets vrolijks. Helemaal blij werd ik toen het koor “Oh happy day” begon te zingen!

Hopelijk wordt mijn huid snel weer de oude en kan ik jullie binnenkort weer met leuke nieuwtjes verblijden!

P.S.: Ook nu zijn er weer heel wat foto’s te zien op het fotogedeelte! ;-)