Oh happy day!

In mijn vrije tijd heb ik ondertussen ook al één en ander gedaan natuurlijk! Naast de luxe van een hotel, is het natuurlijk ook heel handig om zo nieuwe mensen te ontmoeten. Zo ontmoette ik de tweede dag een leuke Hollandse die hier in Madagaskar haar vriendje komt opzoeken nadat ze elkaar leren kennen hebben tijdens haar vakantie hier. Het is eigenlijk allemaal wat ingewikkelder dan dat, maar ik ga hier niet heel haar privéleven uitsmeren natuurlijk. Ik heb er in elk geval heel gezellige ontbijten, middagmalen, diners en namiddagjes aan het zwembad mee gehad! Tijdens mijn wandelingetje van school naar het hotel stootte ik op nog twee Europese meisjes: Myriam en Denise, de Franse en de Zwitserse waar ik het in het vorige blogbericht over had. De zondag nadat ik hen ontmoet had, trokken we met ons drieën en hun twee Malagassische collega’s naar “L’Ilot de la vièrge”. Het werd een vijf uur durende wandeltocht met veel hindernissen waarop we uitgebreid konden genieten van het wonderlijke Malagassische landschap. Kijk zeker eens naar de foto’s, dan kunnen jullie meegenieten! Zoals zo vaak is de tocht belangrijker dan de bestemming, want het eindpunt was eigenlijk niet zo indrukwekkend. Het bleek om een groot Mariabeeld te gaan dat op een verhoog neer geplant stond. Tja, daar hebben we dan toch even kunnen uitrusten én het uitzicht was ook best mooi. Achteraf heb ik wel gehoord dat daar blijkbaar ook het middelpunt van het eiland is, maar toen ik daar was heb ik dat nooit beseft (niet dat dat zoveel verschil zou gemaakt hebben). De week daarna was het tijd voor een tocht (ook van vijf uur) naar “La Chute de la Lily”, dit keer met mijn Malagassische collega’s. Het werd een minstens even mooie wandeling als de week ervoor waarvan het eindpunt wel meer dan de moeite waard is. Een prachtige waterval dat door de vele regen blijkbaar nog imposanter was dan normaal. Ook daarvan vinden jullie leuke foto’s terug!
Wat later die week zat ik ’s avonds in het restaurant te eten toen ik plots twee meisjes Nederlands hoorde praten! Voor ik richting mijn kamer vertrok, ben ik me nog even gaan voorstellen en uiteindelijk werd het nog een heel gezellige avond. Het waren twee Hollandse meisjes, Sacha en Letteke, die voor drie dagen op reis waren in Ampefy terwijl ze aan een project meewerken in Antananarivo. De volgende dagen heb ik me nog kostelijk geamuseerd met hen én met hun leuke accentje! Naast mensen op liefdespad, vrijwilligers en studenten komen er in het hotel ook nog twee opvallendere groepen toeristen. De eerste zijn dolgelukkige jonge ouders die net een Malagassisch kindje geadopteerd hebben. Er is een weeshuis in de hoofdstad, maar aangezien het daar niet zo aangenaam vertoeven is, komen ze naar Ampefy drie uur verder op waar de kindjes rustige kunnen en wennen aan de ouders en vice versa. Het is wel grappig om te zien hoe sommige ouders hun best doen om hun nieuwbakken zoontje of dochtertje te animeren. Zo zat er een man een hele tijd te telefoneren aan het ontbijt met een theezakje! Valt wel te begrijpen natuurlijk, de kindjes zijn dan ook stuk voor stuk super schattig met hun grote kijkers, lichtbruine huidje en zwarte krulletjes. De tweede groep dat het hotel herbergt is heel wat minder aangenaam om te aanschouwen: de oude blanke man met sokken tot aan zijn knieën met het jonge Malagassische meisje… Er was zelfs één die het helemaal niet onder stoelen of banken stak. Eerst even uitleg over de kamers: het is eigenlijk een soort minirijhuis waarbij elke kamer een terrasje heeft. Dus op een avond ging ik naar mijn kamer en zag ik de oude blanke meneer kussen met het jonge Malagassische meisje op het terrasje naast het mijne. Toen dacht ik al: dat ruikt hier naar sekstoerisme… De volgende dag was het meisje echter verdwenen en ’s avonds waren de blanke meneer en ik jammer genoeg de enige twee klanten in het restaurant van het hotel. Hij knoopte onmiddellijk een gesprek aan en stopte daarna niet meer met zijn leven uit de doeken te doen. Het bleek om een Canadees te gaan die hier een jaar geleden zijn eerste vrouw had ontmoet, maar hij was er momenteel van aan het scheiden. Toen hij niet meer bij die vrouw was, wilde hij een andere vrouw (waar hij verliefd op was) helpen die mishandeld werd door haar man, maar die had ook gezegd dat zij zijn hulp niet meer nodig had en nu had hij niemand meer… Too much information, maar daaruit kon ik toch afleiden dat het veel te jonge meisje inderdaad deed wat ik dacht dat ze deed. Ik vind het ronduit degoutant dat oude, blanke mannen profiteren van het feit dat de meeste meisjes hier (vrij) arm zijn en wel wat extra kunnen gebruiken. Het is misschien ook wel de keuze van het meisje om zich te prostitueren (of de keuze van de ouders…), maar doordat zulke mannen erop ingaan wordt het in stand gehouden. Een ander vaak gezien fenomeen is hier het gezin met de oude, blanke man, de veel jongere Malagassische vrouw en jonge kinderen. Op zich is er niets mis met een groot leeftijdsverschil, maar ik vermoed dat er hier toch vaak wat meer achter zit. Voor een jonge, Malagassische vrouw is het economisch gezien veel slimmer om met een oudere, blanke man een gezin te stichten. Het biedt hen namelijk garantie op een zorgeloos leven (financieel gezien toch) en kinderen die naar school kunnen. In ruil daarvoor moeten ze het bed delen met de veel oudere man en waarschijnlijk doet de veel oudere man het alleen maar voor dat laatste. Op zich zou je dus van een win-winsituatie kunnen spreken, maar ik heb het er toch moeilijk mee…
Een dikke week geleden begon hier de paasvakantie en was ook het evenement met de president in de hoofdstad, dus ruilde ik even mijn hotelkamer in voor mijn kamer bij het gastgezin. Vorige week zondag (de week voor Pasen) gingen we met z’n allen naar de kerk en daar bleven we achteraf ook eten. Hoewel ik daar al één keer eerder geweest was, verwelkomden ze me nu hartelijk door de micro. Ik was al even geschrokken dat het over mij ging, want dat had ik eerst niet door, aangezien ze Malagassisch praatten. Het was mijn gastzus die zei dat haar vader over mij aan het vertellen was in de micro. Daarna werd het woord tot mij gericht in het Frans en toen was het plots (onaangekondigd) aan mij. Ik kreeg de micro in mijn handen en ik mocht aan iedereen vertellen wie ik ben, wat ik hier doe enzovoort. Uiteindelijk verliep dat vlotter dan gedacht, maar ik had op het einde gezegd dat ze mij altijd vragen mochten stellen. Ze hadden dat wel wat letterlijk genomen, want daarna werd de micro doorgegeven in de kerk en werd ik overspoeld met vragen: of ik verloofd ben (Ze had nog een ongetrouwde neef…), welke taal het Wallon is (Blijkbaar had de man in kwestie verwarrende informatie over België gekregen. Hij had namelijk gehoord dat we in België drie talen spreken: Nederlands, Frans en het Wallon…), wat ik van een misviering vind (Mijn gastvader had gezegd dat ik niet gelovig ben, dus gingen ze er ook vanuit dat ik nog nooit een kerk van binnen had gezien.), wat ik van het Malagassische eten vind (Ik heb een degout aan vlees en vis gekregen hier, maar voor de rest…),… maar gelukkig vonden ze het allemaal heel grappig. Toen het vragenrondje afgelopen was, vonden ze dat het tijd was voor een liedje…gezongen door mij! Daarvoor heb ik vriendelijk en met veel uitleg (het was nodig) bedankt en uiteindelijk hebben ze beslist om in groepjes voor mij te zingen! Eerst een paar groepjes van jonge meisjes, dan een klein meisje alleen, mijn gastzus en uiteindelijk alle mannen samen. Echt zalig was dat! Op Paasmaandag was ik te gast op een familiebarbecue van mijn gastgezin met enkele super schattige neefjes! Oh en ook dronk ik mijn eerste glaasje rode wijn in twee maanden, ’t heeft deugd gedaan! Dat was het ongeveer voor nu.

Ik hoop dat jullie allemaal een zalig (in de twee betekenissen van het woord) Pasen hadden!