Eerste blogbericht!

Hier gaan we dan. Mijn eerste blogbericht vanuit het prachtige Madagaskar. Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik opgelucht ben dat ik tot nu toe van vele Afrikaanse beginnerskwaaltjes gespaard ben gebleven. Voor mij nog geen spetterpoep, geen gevecht met een muskietennet of huwelijksaanzoek van een exotische bink. Dit alles heb ik grotendeels te danken aan het superlieve gastgezin die mij onderdak biedt. En wat voor een onderdak! Het huis is gemaakt naar Belgisch model en het zou inderdaad evengoed in een Pittemse wijk kunnen staan. Wat we in Pittem dan weer niet hebben is een meid en een tuinman/bewaker! Om nog maar te zwijgen van de gigantische tuin met de meest uiteenlopende planten, groenten, fruit en rijstvelden! Zoals je op de foto’s ziet, bevindt dit alles zich in een magnifiek groen kader gevormd door de bergachtige omgeving.

Momenteel word ik een beetje afgeleid door een baby’tje van 10 maanden die niet zo graag wil gaan slapen. Cécilia, het superschattige dochtertje van mijn gastzus, Aurélie. Daarnaast wonen hier ook nog Tovo, vader des huizes en tevens mijn stagegever; Lily, superlieve mama die altijd staat te springen om mij te helpen; Tiffanie, mijn andere gastzus die er alles aandoet om het hier naar mijn zin te maken; Fitah, de ietwat timide jongere broer van Tiffanie en Aurélie; en Myriam, de sympathieke meid met wie de communicatie beperkt is tot lichaamstaal, gebaren, ‘bonjour’ en ‘bonne nuit’. Ze willen dat ik me geleidelijk aanpas aan het Malagassische leven, dus voorlopig doe ik mijn boodschappen in de grote supermarkten en eet ik vooral studentenkost.

Tot nu toe heb ik nog niet echt tripjes en avonturen ondernomen. Alhoewel. De reis naar mijn stageplaats is al een avontuur op zich. We wonen nogal ver van het centrum van Antananarivo waar het bureau gelegen is. Vaak moeten we erg vroeg vertrekken, meer bepaald om 6 uur, omdat we hier maar één auto hebben en Fitah om 7 uur op school moet zijn. Zijn school ligt ook in het centrum, dus is het praktisch om dan meteen door te rijden naar het werk. Eerst zag ik er wat tegenop om zo vroeg aan de dag te beginnen, maar uiteindelijk heb ik wonderlijke taferelen gezien op dat vroege uur. Vier mannen die elk een halve overlangs doorgesneden koe op hun schouder droegen, drie mannen die een reuzekar met groenten en fruit vooruit sjouwden, een vrachtwagentje vol met levende kippen die één voor één geslacht en gepluimd werden op straat, een vrouw die sierlijk een gigantische mand met stokbroden op haar hoofd meedroeg en een paar spelende kinderen die ook al heel vroeg uit de veren waren. In bepaalde straten - waar trouwens nergens straatnaambordjes staan, help! – in het centrum is het elke dag markt. Tientallen kleine permanente kraampjes volgen elkaar op. Ook zijn er miniwinkeltjes waar je zowat alles kan kopen. Precies een nachtwinkel, maar dan nog kleiner en nog meer volgestouwd. Een ander voordeel aan de Malagassische ochtendstond, is het beperkte verkeer. Een groot plaatselijk kwaad is de hoeveelheid auto’s die dagelijks door het centrum moeten waardoor ellenlange files ontstaan. Ook zijn de wegen in zeer slechte staat. Cyclonen en overstromingen lieten namelijk gigantische gaten achter. Daardoor moeten de auto’s vaak grote manoeuvres doen en op het andere rijvak rijden. Manoeuvres doen de meeste chauffeurs -die je evengoed ‘chauffards’ kan noemen- eigenlijk sowieso. Op vlak van verkeer kan je spreken van een complete anarchie. Volgens mijn plaatselijke leeftijdsgenoten zijn er wel regels, maar niemand volgt die. Hier geldt de wet van de snelste. Ook de voetgangers vegen er hun voeten aan. Voetpaden zijn er wel, maar iedereen loopt zomaar op straat tussen de auto’s. Toen ik mijn gordel wilde omdoen in de wagen toen ze me kwamen halen aan de luchthaven, begon iedereen spontaan te lachen. Ze zeiden dat dat hier helemaal niet nodig was. Enkel de chauffeur is verplicht om zich vast te klikken. Hopelijk komt dat goed!

Mijn grootste avontuur speelde zich eigenlijk zondag af. Ik moest namelijk voor de eerste keer de was doen. Gewapend met een grote bassin water, waspoeder, een stukje zeep en een paar paraplu’s –tegen de zon…- vergezelden Tiffanie, Lily, Cécilia en Myriam me naar de tuin. Daar leerden ze –niet Cécilia ;-)- me hoe ik mijn kleren weer proper kon krijgen. Het leek niet zo moeilijk, maar zoals zo vaak: schijn bedriegt. Het leek gewoon wat de stukken stof tegen elkaar wrijven tot de vlekken weggaan en dat is het uiteindelijk ook, maar toch kreeg ik de techniek niet zo gemakkelijk onder de knie. Nu ja, ‘k heb nog een paar maand! Hopelijk zijn mijn vingers wel niet iedere keer zo toegetakeld als nu… Na die klus nam Lily me mee voor een wandeling. Zalig was dat! We startten in de tuin, wandelden door het nabijgelegen picknickoord waar veel gezinnetjes genoten van de zon –die zich trouwens voor de eerste keer die week liet zien!-, beklommen wat heuveltjes en tuurden naar het prachtige landschap. Mijn zondag was geslaagd!

Wat betreft mijn stage, is het nu nog vrij rustig. Deze week moet ik me vooral verdiepen in de werking van de NGO waarbij ik mijn stage doe, Famonjena. Deze richt zich vooral op het bestrijden van kakken in openlucht. Sorry voor het woord, maar volgens wat ik hier al gelezen heb, is het belangrijk om de dingen bij hun naam te  noemen. Met een speciale aanpak proberen ze de mensen in de kleine dorpen ervan te overtuigen om daarmee te stoppen en om toiletten te bouwen. Hun methode blijkt erg succesvol en binnenkort mag ik op missie naar een dorp waar de NGO al actie ondernomen heeft. Daarnaast heeft Famonjena ook twee dorpen gebouwd voor de slachtoffers van cyclonen. Daar mag ik vanaf april Franse les gaan geven in de plaatselijke scholen. Normaal stond dat gepland voor februari, maar door het regenseizoen is dat te gevaarlijk. Ook was de baas van de NGO bezorgd. Hij vreesde dat het te choquerend zou zijn om mij al direct naar zo’n primitief dorp te sturen waar ze geen elektriciteit hebben en waar water uit putten gehesen moet worden.

Zo, dat is het zo ongeveer voor nu! Laat je ogen zeker nog even glijden over de foto’s! ;-)

Hopelijk tot de volgende!